تأثیر دریافت مزمن نورهارمان بر یادگیری و حافظه فضایی موش صحرایی ماده

زمینه: بتاکاربالین­های داخلی و خارجی و برخی از متابولیت­های آن ­ ها بر روی سیستم دوپامینرژیک اثر تحریکی دارند و ضمن افزایش سطح دوپامین، تکثیر دندریت­ها و سیناپس­ها در هیپوکامپ باعث بهبود یادگیری و حافظه می­شوند.   هد ف: مطالعه به منظور تعیین اثرات تزریق مزمن نوروهارمان (به عنوان یک بتاکاربالین) بر یادگیری و حافظه فضایی موش انجام شد   مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی 48 موش صحرایی ماده 200 تا 250 گرمی به گروه­های زیر تقسیم شدند: شاهد، الکل (حلال) و 4 گروه نورهارمان. گروه شاهد هیچ درمانی دریافت نکرد. گروه­های الکل و نورهارمان به مدت 5 رو ز قبل از آزمون و 5 روز در طول آزمون الکل اتانول (2/0 میلی­لیتر) و نورهارمان (1، 2 ،3 و4 میلی­گرم برکیلوگرم) به صورت داخل صفاقی دریافت کردند و تمام موش­ها به کمک ماز آبی تحت آزمون یادگیری و حافظه فضایی قرار گرفتند . داده­ها با آزمون­های آماری تی مستقل، آنوای یک طرفه و آزمون تعقیبی lsd تحلیل شدند.   یافته­ها: نورهارم ا ن به صورت وابسته به دوز یادگیری فضایی را در موش­ها بهبود بخشید. اختلاف گروه نورهارمان 4 میلی­گرم برکیلوگرم با گروه شاهد در روز دوم معنی­دار بود. همچنین نورهارمان باعث بهبود حافظه فضایی شد، دوزهای کم آن حافظه را بیش از دوزهای بالا، بهبود بخشید. اختلاف گروه­های نورهارمان (2 میلی­گرم برکیلوگرم) و (4 میلی­گرم برکیلوگرم) معنی­دار بود .   نتیجه­گیری: با توجه به یافته­ها، نوروهارمان به عنوان یک ماده درون ­ زا ی فعال ، ممکن است در تعدیل یادگیری و حافظه نقش مهمی داشته باشد.